Geçenlerde çok sevdiÄŸim bir arkadaşım “ben babamı kafamda öldürdüm” dedi. Bu söylediÄŸini çok sert bulmakla birlikte anlattıklarını dinleyince sadece görüntüde babalığın çocukların küçücük kalplerinde nasıl derin yaralar açabileceÄŸini daha net gördüm. Ve anladım ki; çocuklukta yaÅŸananlar kadar yaÅŸanamayanların yarattığı birikimlerde eriÅŸkinlikte ciddi sıkıntılar yaratabiliyor. Emek verilmeyen hiçbirÅŸeyin hasatı olamayacağı gibi baba sevgisi görmemiÅŸ bir çocuk büyüdüÄŸünde “canım babam” demiyor, diyemiyor.

Ä°nsanın babasıyla ilgili anlatacak güzel anılarının olmaması acı birÅŸey. Çocuklarına karşı hep ilgisiz bir hayat sürmek, sevgisini göstermeyi becerememek, çocuklarının iyi ve zor zamanlarını paylaÅŸmamak; onlarla empati kuramamak, dinleme, anlamaya çalışma ve hoÅŸgörüyü hep es geçmek sanırım babalık misyonunun sadece ev geçindirmekten ibaret olduÄŸu sana erkeklere has bir durum. Arkadaşımın babası çocuklarının baÅŸarılarını zaten yapılması gerekenler olarak görüp takdir etmemiÅŸ; sorun zamanlarında da çözüm bulma sorumluluÄŸunu hep annenin üzerine atmış, Pazar sabahlarının, özel günlerin önemini bilememiÅŸ. Aynı çatı altında olmalarına raÄŸmen baba sevgisi, sıcaklığı ve güvenini hiç hissedemediÄŸini hüzünlü bir ifade ile anlatan genç kadını dinlerken aslında fiziken mevcut ama manen yok babaların etrafımızda ne kadar çok olduÄŸunu fark ettim.

Babaların sevgisizliÄŸi, ilgisizliÄŸi çocuklar tarafından umursanmaz gibi görünse de ileriki hayatlarında tahmini zor sıkıntılara yol açıyor ve emin olun o çocuklar yaÅŸamları boyunca babalarına karşı olan kızgınlıklarını hep içlerinde taşıyorlar. Babalık sadece biyolojik olarak baba etiketini taşımanın ötesinde psikolojik ve davranışsal ayarlamaları yapmayı ve hayatın önceliklerinin net bir ÅŸekilde tekrar sıralanmasını gerektiriyor.

Ev içinde televizyon, ya da bilgisayar başına çivilenip, dışarıda kendine has dünyası olan; etraflarında olup biteni görmemeye direnen erkekler sayesinde birçok anne çocuklarını solo olarak yetiÅŸtirmek durumunda kalıyor. Peki evliliÄŸin, ve ebeveynliÄŸin ardındaki paylaşım nerede kalıyor? Çocukların anneleri ile olduÄŸu kadar babaları ile de yeteri kadar vakit geçirmelerinin çocuk hayatında ne kadar anlamlı bi yer tuttuÄŸunu pas geçen erkekleri anlayamıyorum. Toplumda sık rastladığımız baba çocuk arasındaki anlamsız duygusal mesafelere, yaÅŸanamamış baba çocuk iliÅŸkilerine böyle bir boÅŸluÄŸu hiç yaÅŸamamış biri olarak ÅŸaşırıp kalıyorum. Bugün etrafımda olan tanıdıklarımdan pek azının babası ile ilgili anlatacak güzel ÅŸeyleri var. Genelde duyduÄŸum” bizimle hiç ilgilenmedi ki...” ile baÅŸlayan babanın soÄŸukluÄŸunu yeren cümleler.

Duyarsız babaları çocuÄŸun hayatına daha aktif olarak sokmak için annelere yine çok iÅŸ düÅŸüyor. Sözüm çocuklarının her türlü sorumluluÄŸuna “ben anneyim, tabi ki yaparım” diye atlayan kadınlara. Evliyseniz çocuk yetiÅŸtirirken solo anne kimliÄŸini memnuniyetle kabul etmeyin. Anne ve babanın elele tutuÅŸup, omuz omuza vererek yetiÅŸtirdiÄŸi çocukların daha saÄŸlıklı olacağını unutmayın. Bu anlamda eÅŸlerinize sorumluluklarını hatırlatın, çocukların dile getiremeyeceÄŸi manevi ihtiyaçlarının altını çizin, gerekirse baba-çocuk programlarını siz ayarlayın.

Hafta sonlarını beraber geçirmek; yemeÄŸe, sinemaya, parka, kitapçılara gitmek kadar basit aktiviteler bile baba çocuk iletiÅŸiminin saÄŸlam temellere oturtulması açısından o kadar önemli ki. Biz anneler için içgüdüsel olarak normal olan bazı hisleri babaların yaÅŸayarak öÄŸrenmesi gerekiyor. Ä°ÅŸte bu gibi zamanları paylaÅŸmak hem babalara, hem de çocuklara birbirlerinden keyif almayı öÄŸretiyor.

Babalar çocuklarının hayatına oyunlar oynayarak, ders çalışarak, sohbet ederek, mutlu ve zor zamanlarını paylaÅŸarak dokunmalılar. Çocuklarının hayatında etkin rol oynayan , onlarla birebir ilgilenip, sevgi ve zaman yatırımı yapan erkekler oldukça “babamdan çok ÅŸey öÄŸrendim, babama hep güvendim” diyebilen eriÅŸkinler çoÄŸalacak. Yine o zaman kadınlar ve erkekler “Benim babam... “ diye baÅŸlayan harika cümleler kurabilecek; erkek çocukları babaları gibi olmak isteyecek, kızlar içinse baba hayata karşı yıkılmaz bir sigorta ve güvence simgesi olacak.

Ne mutlu bana ki “benim babam...” diye baÅŸlayan gurur, sevgi, saygı dolu cümleleri göÄŸsümü gere gere kurabiliyorum. Yine ne mutlu ki oÄŸlumla babasının her sene daha da büyüyen baba oÄŸul iliÅŸkisini sessizce ama büyük mutlulukla seyrediyorum. Evet, çalışma koÅŸulları belki kesintisiz birlikte olmalarına izin vermiyor ama onlar baba-oÄŸul olmanın keyfini alasıyla sürebilmeyi becerebiliyorlar.

Olumlu, kuvvetli, düzenli ve aktif bir baba figürünün çocuÄŸun yaÅŸamına uzun dönemde katacağı artılar saymakla bitmez. Babanın mevcudiyeti ve yol göstericiliÄŸi oldukça biliyorum ki çocuklar daha mutlu ve huzurlu olacak, hayatta daha saÄŸlam adımlar atacaklar. Dilerim tüm babalar çocuklarının hayatlarına olmaları gerektiÄŸi kadar dahil olsunlar. Zamanın affetmeyeceÄŸinin farkında olarak!

Bebeğim ve Biz Nisan 2009 sayısında yer almıştır