Anneler... Onların dedikleri çıkar, illa ki çıkar; hayır dualarıysa hep tutar. Çocukları sözkonusu olduÄŸunda geceyi aydınlık, soÄŸuyu sıcak, imkansızı mümkün yapabilirler.

Onlar; koÅŸulu, karşılığı olmayan, zamanla azalmayan, en kuvvetli ve en gerçek sevginin sahipleri olarak çocuklarının pusulası gibidirler ve daima doÄŸru yönü gösterirler. Sevgileri bakışlarında, piÅŸirdikleri yemekte, dokundukları herÅŸeydedir. Anneler kurar, donatır, korur, savunurlar. Ve biz onları ancak kendi çocuklarımız olduÄŸunda anlarız!

Dilerim; herkes annesinin kıymetini onlar hayattayken bilsin. Arayıp, sormayı, yanlarında bulunmayı ihmal etmesin. Onları kırmasın, incitmesin. Annelerin hayatımızda derin bir nefes, tükenmeyen bir kuvvet olduÄŸunu kimsenin bir an bile unutmamasını istiyorum. Anneler gününde siz de annenize doya doya sarılın, ve gözlerinin ta içine bakıp teÅŸekkür edin, herÅŸey için çok teÅŸekkür edin.

Benim annem… Ne zaman insanlığı, kadınlığı ve anneliÄŸi ile ilgili naçizane birkaç paragraf yazmak istesem kelimelerin tasvir gücünün nasıl da sönükleÅŸtiÄŸinden ÅŸikayet ederim. Bilirim ki onu yazarak anlatmak zordur. Sözlü, yazılı ifadeleri aÅŸacak kadar derin sevdiÄŸim, inandığım ve güvendiÄŸim bir annem olduÄŸu için çok ÅŸanslıyım.

... Ah anneciÄŸim, her geçen sene biraz daha sen oluyorum sanki. Seneler önce daha anne deÄŸilken, seni eleÅŸtirdiÄŸim birçok ÅŸeyi yaparken buluyorum kendimi. Hani çok evhamlısın, neden bu kadar çok merak ediyorsun diye söylenirdim ya, ÅŸimdi daha beterini ben yapıyorum. Gece uyurken nefesini dinliyorum oÄŸlanın.

Allah bilir sen de yapardın aynısını. Değil mi Anne?

Okul dönüÅŸü bulayım diye yatağımın üzerine bıraktığın sürprizleri hatırlıyorum. Nasılda heyecanla beklerdin tepkimi. Sevinirdim tabi onları görünce ama sevinç gösterilerim senin umduÄŸun gibi olmazdı. Ama bak, ögrendim artık hislerimi saklamamayı. Simdi bende kendi çocuÄŸuma hazırladıgım sürprizleri gizlice çantasına, cebine yerleÅŸtiriyor, nasıl sevinecek kimbilir diye heyecanlanıyorum.

Annelik evladının bir tebessümü ile mutlu olmaksa eÄŸer ben bunu senden öÄŸrendim Anne!

Hiç unutmam ne kadar yorgun olsan da yatmadan önce kahvaltı soframın örtüsünü serer, tabakları yerleÅŸtirirken “yarın akÅŸama ne piÅŸireyim” diye sorardın. “Ay anne; yemek yemek hep yemek” diye söylenirdim o zamanlar. Bunların ne kadar özel olduÄŸunu kendimi aynılarını yaparken bulduÄŸumda anladım. Geceleri Kaan’ın beslenme çantasına ne koyarım, akÅŸama onun sevdiÄŸi hangi yemekleri piÅŸiririm diye düÅŸünerek uykuya dalıyorum. Onu sadece gözlerimle deÄŸil, düÅŸüncelerimle de takip ediyorum. Sen nasıl çocuklarını hayatının merkezi yapmışsan, ben de ÅŸimdi kendi çocuÄŸumun ekseni etrafında dönüyorum. Evet ben böyle mutluyum. OÄŸlumun saÄŸlığı ve mutluluÄŸu beni dinç kılan.

Annelik uykuda bile evladını düÅŸünmek, onun iyiliÄŸi için çabalamaksa, ben bunu da senden öÄŸrendim Anne!

Zor zamanlarımda kafamı dizine koyuyorum. Sen saçlarımı okÅŸadıkça, huzur duyuyor, dinginlesiyorum. Sabahları telefonda sesini duymak bile rahatlık veriyor. “Yavrum” diye açıyorsun telefonu, “yavrum iyi misin?”. Seninle kırklarına dogru yol alan bir kadın olduÄŸumu unutup, sanki yine küçücük bir çocuk oluyorum.

Zaten sence ben hiç büyümedim deÄŸil mi anne?

“Gün doÄŸmadan neler doÄŸar” diye diye ümit ektin içime senelerce. Hayatın güzel taraflarını daha net görebilmemi sagladın. Bak; simdi yaÅŸamayı zevkle kabul edip, ÅŸükredebiliyorum. Artık biliyorum; zor zamanlar geçer, onlar hep geçer gider. Ben de canımın canı dediÄŸin torunun için aynı ÅŸeyleri yapıyorum ÅŸimdiden. ÜzüldüÄŸü zaman kendime doÄŸru çekip, “geçer” diyorum. “Üfff deriz biter”.

Annelik çocuÄŸuna sonsuz güven vermek ve huzur saÄŸlamaksa, senin gibi yapıyorum bende anne!

Ne çok destek oldun bana. Yaparsın, çünkü güçlüsün dedin. Gün geldi sertleÅŸtin, sesini yükselttin. Ä°stediklerimizin bir adım kadar yakınımızda olduÄŸuna yeminler edip; güzelliÄŸin yüzümüzde fani, içimizde baki olduÄŸuna ikna ettin. Iyilik yapıp denize atıyoruz, sen rahat ol Anne. Evet, hep söyledigin gibi verilen emeÄŸin mutlak geri dönüÅŸü oldugunu gördüm, yapabileceklerimizin yaptıklarımızla sınırla olmadığını anladım.

Annelik bu ya, bende oÄŸluma “Sen yaparsın, sadece istemelisin” diyebiliyorum. Sayende anne!

Beni merak etme ne olur. SaÄŸlığım iyi, moralim de yerinde, artık çabuk kırılmıyorum üzülme. Sozlerimi tutuyorum, önce saglık biliyorum... “Hayatın baharı çok çabuk geçer kızım; üzülme birseye, bak kendine” diyorsun.

Gençlik sahi bir avazda mı bitiyor Anne?

Sevdigin gibi süslenip, gülümseyeceÄŸim, evet en önce kendime.

Mutlulugu kucaklamayı ve paylaşmayı biliyorum Yine sayende!

Bu aralar saÄŸlık sorunların var. Cok aÄŸrın oluyor, bize bile söylemiyorsun. Ä°nan bana geçer anne. Uff deriz gecer, gider. SensizliÄŸe hazır deÄŸilim. Ellerimiz kenetli, yürüyeceÄŸimiz mis kokulu yollarımız var bizim. Tembihlerin kulağımda; gece yatarken kapıyı iyice kilitler, ocağı kontrol ederim. OÄŸlanın üstünü de sıkıca örterim, örtmez olur muyum hiç anne!

AnneliÄŸin anlamını bana en güzel anneliÄŸi yaparak öÄŸrettiÄŸin için sana binlerce teÅŸekkür ederim, iyi bir anne olabildiysem eÄŸer bunu ben sana borçluyum.

Güzel ellerinden, bebek yüzünden öperim.

Seni Çok Seven Küçügün

Ä°lkim Öz Tan YaÅŸam dergisi Nisan- Mayıs 2009 sayısında yer almıştır.

www.ilkimoztan.com

www.ilkimozdergisi.com