Bundan tam 17 sene önce St.Louis’de yaÅŸarken sevgilim Frederic bana hayatımın en güzel hediyesini verdi. Pet shopta görüp vurulduÄŸum, ama “ bir köpeÄŸe nasıl bakarım, ben buraya okumaya geldim” kaygısıyla almaya çekindiÄŸim Shih Tzu yavrusu bir akÅŸam üzeri kulaklarında “seni seviyorum” kurdeleleri takılmış vaziyette beni bekliyordu.

Sonraki aylar boyunca da beni beklemeye devam etti. Okuldan dönüÅŸ saatlerimde ayak seslerimi tanır, havlamaya baÅŸlardı. Ben uyurken odama kimseyi sokmamayı adet edinmiÅŸti. Bacak kadar boyuna tezat bana olan sevgisi, sadakati ve koruma içgüdüsü inanılmaz büyüklükteydi.

St. Louis’deki sevgilim, ilk aÅŸkım beni bırakmadı. Ankara’da evlendik.

Çok mutlu, çok da hüzünlü günlerimiz oldu. Yumuk bizim hayatımızın her halinin sessiz ÅŸahidi olarak gözümüzün içine baktı durdu. Hamile halimle onu gezdirirken hassas durumu anlarmış gibi yavaÅŸ yürürdü. AlexKaan doÄŸduÄŸunda hiç kıskanmadı, uysal kimliÄŸini hiç bırakmadı.

Alerjik astımla mücadelemiz baÅŸlayıncaya kadar da bizimleydi. Onu tanımadık ellere bırakmayı düÅŸünemezdik, esaslı bir hayvansever olan babam YumuÄŸun tüm sorumluluÄŸunu üstlendi. Yazın sıcağı, kışın soÄŸuÄŸu demeden gezdirdi. Biz Yumuk’la aynı evde yaÅŸayamasak da , çok sık onunlaydık. Sayesinde Kaan hayvanları sevmeyi, onları kabul edip, saygı duymayı öÄŸrendi.

Ama 17 sene bir köpek için uzundu, seneler onu yordu. Önce gözlerinde ağır kataraktlar baÅŸladı, sonra yürümesi zorlaÅŸtı. Sanırım bu kadar uzun yaÅŸaması yapılan bakımdan daha çok gösterilen sevgi ile alakalıydı. Kaan YumuÄŸun yaÅŸam evresinde başına gelenleri hep gözlemledi. YaÅŸlanınca hayat nasıl deÄŸiÅŸir, nasıl ağırlaşır öÄŸrendi. Ä°ki ay önce Yumuk öldü!

KöpeÄŸimizin ölüm haberi geldiÄŸinde ona elveda demek için veterinere elele gittik. Yolda gözyaÅŸlarım sel olmuÅŸken 7 yaşındaki oÄŸlum beni teselli etti. BüyümüÅŸ meÄŸer...

Hayatımıza renk, anlam ve sevgi katan dostumuzun kahve beyaz tüylerini okÅŸarken gözümün önünde yavru hali vardı. Bitti oÄŸlum dedim, ama o ÅŸanslı bir köpekti biliyorsun deÄŸil mi? Kafasını salladı, YumuÄŸun kafasını o da son kez okÅŸadı...

Aynı gün ofisin arka bahçesinde hazırladığımız yere gömdük YumuÄŸu. Kaan yaÅŸamın son noktasında yapılması gerekenleri ilk defa bizzat gördü. Bahçeden kopardığı turuncu çiçeÄŸi ile sessizce ve sabırla köpeÄŸimizin toprakla bütünleÅŸeceÄŸi yere yerleÅŸtirilmesini bekledi. Seni unutmayacağım Yumuk derken gözleri biraz yaÅŸardı, yine de tuttu kendini.

“Ä°lahi Yumuk diye iç geçirdim; beni sevip, korumakla, bekleyip, özlemekle kalmadın, oÄŸluma da seneler boyunca çok ÅŸeyler öÄŸrettin. Sayende Kaan tüm canlıların yaÅŸam hakkına saygıyı ve hayvan sevgisini hissetmeyi öÄŸrendi. Yeri geldi onu oyaladın, yeri geldi havlayıp ikaz ettin, oÄŸlan seni ısırdı, sen onu incitmedin, çocuk olduÄŸunu bildin.

Bye bye derken bile var olmak kadar bedenen yok olmanın da gerçeÄŸini Kaan’a örnekledin, ölüm gibi travmatik bir kavram için uyum yolu gösterdin”

Yumuktan sonra ona senelerce bakan babam periÅŸan oldu. Çünkü ciddi iÅŸadamı YaÅŸar Bey, onunla deÅŸarj oluyor, sayesinde yürüyüÅŸ yapıyor ve stresini atıyordu. Haftalar sonra torunları ona yavru bir Shih Tzu aldı. Onun adı da Yumuk oldu.

Sonra bir de Buddy girdi hayatımıza. Hikayesi tipik. Bakılamadığı için kafes arkasına gönderilenlerden. Bir ÅŸekilde bize ulaÅŸtı, 1.5 yaşında kızıl yakışıklı sevgi arsızı bir golden. Ofiste köpek olur mu canım cık cık diyenlere inat Buddy ortama uydu, tıkır tıkır çalışan kafası kuralları bir bir not etti. Benim sahibim kim karmaÅŸasını da beni seçerek çözdü, hatta galiba bana aşık oldu. Resmen aşık...

Her sabah balkonda beni bekliyor, uzaktan görünce sevinç çığlıkları atıyor. Bazen öyle bir sarılıyor ki ikimiz birden yere düÅŸüyoruz. Çalışırken yanımdam ayrılmıyor, tuvalette kapıda bekliyor, ve ben eve dönerken kendi etrafında gitme duuur der gibi daireler çiziyor. E ben dayanamayıp arada onu eve getiriyorum. Sevinçten çıldırıyor, ilk iÅŸi Kaanın odasından oyuncak çalıp, onların kolunu bacağını koparmak oluyor. Kaan da, bende ona kızamıyoruz. Onu çok ama çok seviyoruz...

Sevgimiz sadece köpeklere deÄŸil tabi. Kaanın ne zamandan beri istediÄŸi balıkları da aldık, istiyordun hadi bak bakalım dedik. Åžimdi sabah akÅŸam saati soruyor. Yemlerin miktar kontrolünü yapıyor, çünkü fazla yerlerse öleceklerini biliyor. Odasını toplamaya beÅŸbin mazeret bulan çocuk balıkları için tarz deÄŸiÅŸtiriyor. Balıklar ona sorumluluÄŸu sevdiriyor!

Yumuktan önce bu kadar çok hayvan sevdiÄŸimizi bilmiyorduk. Yumuk bize bunu öÄŸretti. Ä°nsan seven, vicdanlı kiÅŸilerin mutlaka hayvan ve doÄŸa sevgisini de içlerinde taşıdığına inanıyorum. Canlı olan her varlığa yaÅŸam hakkı verilmesini ve toplumumuzun bu konuda çok daha hassas olmasını istiyorum.

Sokaklarda yaÅŸayan hayvanların, barınakların sorunlarının çözülebilmesi bir hayvansever olarak dileÄŸim. Bir dileÄŸim de ailelerin çocuklarına eÄŸlence olsun diye yavruyken alıp, büyüyünce sokaÄŸa attıkları kedi köpeklerin olmaması. Hayvan sahibi olmak demek senelerce sürecek bir sorumluluÄŸu üstlenip, bir canlıyı en saÄŸlıklı ÅŸekilde hayatta tutmak demek.

Ebeveynler olarak çocukları sevgi dolu yetiÅŸtirme çabasındayken, hayvan sevgisini de hayatlarında bir yere iliÅŸtirmek gerek.

Lütfen çocuklarınızın pet sahibi olmalarına sıcak bakın, inanın bu uÄŸraÅŸ onların sosyalleÅŸmesine, daha kolay iletiÅŸim kurmalarına, seve seve sorumluluk almalarına ve kendilerine güvenmelerine katkıda bulunacak. Hayvanların sevgi paylaşımına aracılık etmelerine destek olmanız dileÄŸiyle...Fırsat yaratmak sizin elinizde.

*Bebeğim ve Biz Şubat 2010 sayısında yer almıştır